خشونت در سیستم آموزشی
چندگاهی است که اخبار مربوط به خشونت در سیستم آموزشی کشور رسانه ای می شود و تصویری نا بهنجار از آموزش و پرورش در ایران اسلامی را به نمایش می گذارد. این خشونت ها گاه از سوی معلمان بر دانش آموزان اعمال می شود و گاه از سوی دانش آموزان بر معلمان که یکی از دردناک ترین آن ها قتل معلم بروجردی توسط دانش آموز سال اول دبیرستانی در سر کلاس درس بود.
اینکه آیا این دست خشونت ها و نا بهنجاری ها در گذشته هم بوده یا نه و اینکه چرا رسانه ها تاکنون به این قبیل موارد کمتر می پرداختند و بعد از قتل فجیع معلم بروجردی در سر کلاس درس، هیچ خطایی از سوی معلمان از چشم رسانه ها دور نمی ماند و با ولع تمام اخبار آن را دنبال می کنند موضوع بحث این نوشتار نیست.
سوال اینجاست:
۱- آیا سیستم آموزشی کشورمان پاسخگوی نیازهای آموزشی و تربیتی جامعه ایرانی اسلامی در قرن حاضر هست؟
۲- آیا مسؤلین عالی رتبه نظام از وضعیت حاکم در آموزش و پرورش بی خبرند؟
۳- علی رغم آنکه تقریباً تمام خانوارهای شهری و روستایی در تمام طبقات و صنوف با آموزش و پرورش در ارتباط هستند، چرا عزمی برای اصلاح ساختار آموزشی وجود ندارد؟
در پاسخ به پرسش اول، شاید اندک ارتباطی با نظام آموزشی کشورمان و محدود اطلاعاتی از سیستم های آموزشی دیگر کشورهای دنیا کافی باشد تا عقب ماندگی چند ده ساله آموزش و پرورش ایران از نظام های آموزشی کشور های پیشرفته را درک کنیم و بدانیم که در دهه دوم از قرن بیست و یکم، مدارس ما دست به گریبان مسائلی پیش پا افتاده است.
اما در پاسخ به اینکه مدیران ارشد جمهوری اسلامی تا چه حد با مشکلات این دستگاه عظیم و حساس آموزشی آشنا هستند باید گفت که در عصر انفجار اطلاعات و در دوره ای که خبرنگاران خدوم بنگاه های رسمی خبری کشور کنج به کنج مدارس را تحت نظر دارند به دور از ذهن می نماید که مسائل و مشکلات بر آنان که بیدارند پوشیده باشد.
اما چرا عزمی برای اصلاح و نجات وزارتخانه ای که متولی تربیت نسل فردا است وجود ندارد؟ مگر فرزندان مسئولین و مدیران و متنفذین این نظام در همین مدارس تحصیل نمی کنند؟ اگر نگران فرزندان مردم نیستند نگران فرزندان خویش که هستند! پس چرا از کسی صدایی در نمی آید؟!
پاسخ روشن و ساده است. فرزندان مسئولین و مدیران و متنفذین در مدارس عادی و متعلق به عوام جامعه درس نمی خوانند. فرزندان ایشان در مدارسی خاص، با امکاناتی خاص و معلمینی خاص درس می خوانند و به محض اتمام دوره متوسطه جهت ادامه تحصیل و احتمالاً کسب تخصص های مورد نیاز نظام اسلامی راهی لندن (پایتخت پیر استعمار) و یا ایالت های شیطان بزرگ می شوند.
همین قدر که این مدارس خاص از کمی ها و کاستی ها پیراسته باشند و امکانات و شأن معلمین آن در خور نظام اسلامی باشد کافی است و چندان نیاز نیست که در مورد مدارس عادی وسواس به خرج داد.
پس چندان اهمیت ندارد که در دولت های مختلف، ضعیف ترین عضو کابینه وزیر آموزش و پرورش باشد تا قدرت هیچ گونه چانه زنی و دفاع از حق فرهنگ و نوباوگان این سرزمین را در خود نیابد.
پس چندان اهمیت ندارد که آموزش و پرورش را چون بنگاه کاریابی و تختۀ ضربه گیر ساطور بیکاری بدانیم. چرا که سطح حقوق و دستمزد در این وزارتخانه بسیار پایین است و اگر قرار باشد دولت با استخدام بخشی از جوانان جویای کار نرخ بیکاری را کاهش دهد و این افتخار را چون چماقی بر سر رقبای سیاسی خود بکوبد چه بهتر که این استخدام در آموزش و پرورش باشد تا کمترین هزینه مالی را به دولت تحمیل کند.
پس چندان اهمیت ندارد که خیل عظیم نیروهای نهضت سواد آموزی (که حتی با فرض بر اینکه با انگیزه های قوی و با وجود توانایی های فردی فراوان و وجود گزینه های پر درآمد برای اشتغال، وارد نهضت شده باشند، تجربه و تخصص شغلی ایشان تدریس و اداره کلاس بزرگ سالان و در اغلب موارد کهن سالان بوده است) در بدنه آموزش و پرورش جذب می شوند و به کلاس هایی با ۳۰ الی ۴۰ دانش آموز خردسال فرستاده می شوند.
با همین دیدگاه است که بخش عمده ای از کلاس های درس به وسیله سربازانی اداره می شود که علی القاعده می بایست در پادگان ها سرگرم امور نظامی باشند.
رضا ابوذر
فرارو
